شال از گذشته دور جزیی از پوشش بوده است. البته آنچه بیشتر مورد توجه بوده، شالی بوده که به کمر می بسته اند. اما در گذر زمان متناسب با اقلیم و بوم و تداخل فرهنگ ها، در پوشش ها نیز تغییرات تدریجی در جوامع ایجاد شده است. امّا آنچه یقینی است آن که استفاده از رنگ ها در پوشش، متاثر از شرایط و ایام و مناسبت ها می باشد و به تدریج برخی رنگ ها و حجم بالای استفاده از آن، جنبه نماد پیدا کرده است. با عنایت به روایت وارده در مورد یکی از مشخصه های شیعه بودن (شیعیان ما کسانی هستند که در شادی ما شاد و در اندوه ما غمگین هستند)مثلا رنگ مشکی به عنوان نماد عزاداری و رنگ های قرمز و صورتی و سرخابی و... در مجالس شادی اهلبیت عصمت و طهارت استفاده می شود. یا مثلا رنگ سبز علاوه بر نماد سیادت، در مجالس مرتبط با غدیر و امیرالمومنین (ع) و امام حسن مجتبی (ع) بیشتر استفاده می شود. در همین راستا نیز برخی پوشش ها با چنین رنگ هایی و بعضا با نوشته هایی متناسب تولید و عرضه و مصرف می شود. این مساله و اهمیت آن را حتی در ادبیات نیز می توان ملاحظه کرد. از جمله در عزای مظلوم و غریب کربلا حضرت سیدالشهدا می خوانیم:
شال و لباس مشکی ما را بیاورید / حیّ علی العزا که محرّم رسیده است
